بازي والدين با بچه‌ها يكي از وظايف والدين است
بازي كردن با بچه‌ها از لذت‌بخش‌ترين كارهاي دنياست، غرق شدن در دنياي كودكان هميشه شيرين است. تخيل آنان شخصيت‌هايي را در بازي وارد مي‌كند كه كيف مي‌كنيد. در عين حال ممكن است بعد از ساعتي، بخواهيد بازي را ترك كنيد و باقي كار را به خودشان بسپريد. اما در اين لحظه آنها مانع رفتن شما مي‌شوند، چراكه تازه بازي بهشان چسبيده و مزه بازي با والدين را فهميده‌اند.
بازي والدين با بچه‌ها اساسا يكي از وظايف والدين محسوب مي‌شود. البته مي‌توان اين وظيفه شدن را در بازه زماني نسل جديد در نظر گرفت؛ نسلي كه تازه پدر و مادر شده‌اند و حتما يكسري وظايف جدا از والدين خود نسبت به بچه‌هاي‌شان دارند. كسي يادش نمي‌آيد 20، 30 سال پيش، پدر يا مادرش ساعتي يا حتي دقايقي از روز را به بازي با آنها گذرانده باشد. اصولا اين انتظار جزو انتظارات خارج از برنامه بود و پدر و مادرها با خيل وظايفي كه بر عهده داشتند و تعداد بيشتر بچه‌ها، وقتي براي اين كار نداشتند. اما در اين دوره، جدا از تعداد كم بچه‌ها كه اكثرا يك يا دو بچه‌اند و علاقه پدر و مادرها به وقت‌گذراني بيشتر با كودكان‌شان، از نظر روانشناسي به شدت توصيه مي‌شود كه والدين با بچه‌هاي‌شان وقت مفيد داشته باشند. اين وقت مفيد را بچه‌ها بايد تعيين كنند كه چه كاري بكنيد و معمولا انتخاب آنها در بيشتر مواقع، بازي كردن است.
اگر كاري در خانه نداشته باشيد، غذايي روي گاز نباشد، نياز به رسيدگي به خانه و زندگي نباشد، مي‌توانيد بيش تر از زمان معمول براي‌شان وقت بگذاريد و آنها كيف مي‌كنند از اينكه مادر يا پدر نشسته و دل به دل آنها داده و باهاشان بازي مي‌كند. اين‌طوري است كه شما مثلا نيم‌ساعت با آنها بازي مي‌كنيد و اين روال هر روزه‌تان است. به محض اينكه به انتهاي تايم نزديك مي‌شويد، بچه‌تان آنقدر سرشار شده كه ديگر نيازي به حضور شما ندارد و اگر شما بازي را ترك كنيد، بهانه‌اي نمي‌گيرد. نكته مهم‌تر اين است كه شما تاثير اين نيم‌ساعت بازي كردن را در كل شبانه‌روز مي‌بينيد. رفتار كودك‌تان آرام‌تر مي‌شود، پرخاش‌اش كمتر مي‌شود، كمتر به شما مي‌چسبد و بهانه مي‌گيرد، شب را راحت‌تر مي‌خوابد و خلاصه او از شما راضي‌تر است.
براي همه پدرها و مادرها سخت است كه روزي نيم‌ساعت فيكس را به بچه‌ها به شكل خالص اختصاص دهند، اين غير از تايمي است كه شما براي غذا دادن به آنها، حمام و نظافت آنها، جمع و جور كردن اتاق‌شان و خواباندشان صرف مي‌كنيد. به اين زمان مي‌گويند Quality Time. در اين زمان مفيد، كودك‌تان بايد بگويد دوست دارد چه فعاليتي بكند، او بايد بازي را دست بگيرد و در اين نيم‌ساعت حكمراني كند. شما همراهش هستيد و نظاره‌گر و دوست او محسوب مي‌شويد. در اين زمان مفيد كه مختص او است، بكن نكن نداريم، نكته تربيتي نداريم، دعوا و داد نداريم، خلاصه او در اين نيم‌ساعت پادشاه است و شما مطيع. البته كه خط قرمزها و قوانين هميشگي خانه رعايت مي‌شود، اما در مجموع شما در اين نيم‌ساعت مي‌خواهيد به او حال بدهيد و به سازش برقصيد تا سرشار از حس خوب شود. حتما هم به او بگوييد كه مي‌خواهم مثلا نيم‌ساعت با تو، فقط تو بازي كنم. من باشم و تو. حالا بگو چه بازي دوست داري بكني. هر بازي كه تو بخواهي مي‌كنيم. با اين كلمات به او مي‌فهمانيد كه اين زمان را اختصاصي براي تو گذاشته‌ام. حس ارزشمند بودن را با جملات‌تان به او بدهيد تا عيش‌اش تكميل شود.
واي به حال روزهايي كه وقت نداريد، دير به خانه رسيده‌ايد، سردرد داريد يا آنقدر بي‌حوصله‌ايد كه نمي‌خواهيد كسي سمت‌تان بيايد. اين وقت نگذاشتن؛ موقع غذا دادن، موقع حمام كردن، موقع خواباندن خرتان را مي‌گيرد. بدقلقي، پرخاشگري، نق بي‌خود، بهانه‌گيري بي‌دليل كه از نگاه شما البته بي‌دليل است، همه را بايد به جان بخريد. يك جايي مي‌لنگد ديگر، او نيازي داشته كه برآورده نشده، خودش هم نمي‌داند چرا بدخلق است، اما هست. هر قدر براي‌تان سخت است و نياز به برنامه‌ريزي دقيقي دارد، سعي كنيد اين تايم را براي او بگذاريد، چون عواقب مثبتش براي شما اگر بيشتر از او نباشد، كمتر نيست. اين را بدانيد، هر چند تا بچه داشته باشيد، هميشه مادر و پدرها محبوب‌ترين همبازي‌هاي بچه‌هاي‌شان هستند. فكر نكنيد كه اگر ده تا بچه بياوريد خودشان با هم بازي مي‌كنند و نيازي به شما ندارند. شايد شما با اين تصور، زندگي‌شان را جلو ببريد، اما آنها هميشه شما را كم خواهند داشت.
*غزل حضرتي