نشانه‌هاي يك اختتاميه حساب شده

حسن لطفی ؛ منتقد سینما : ظاهرا همه چيز سرجاي خودش بود. سالن مملو از تماشاگر، مجري خوش‌بياني كه بلد بود چطور همه را در حرف‌هایش درجه يك خطاب كند، خواننده خوش‌صدايي كه از ايران مي‌خواند و از ايران متحد مي‌گفت، نوازندگاني كه منعي براي پخش سازشان از تلويزيون نبود، فيلمسازان بين‌المللي كه اگر هم خودشان نبودند پيام تصويري‌شان جاي خالي‌شان را پر مي‌كرد، برندگاني كه فقط تشكر كردن بلد بودند، مديراني خندان و خوشرو در رديف جلو و… اما درست كه دقت مي‌كردي يك جاي كار مراسم اختتاميه چهل‌و دومين جشنواره بين‌المللي فجر مي‌لنگيد. انگار نشانه‌هايي وجود داشت كه مي‌خواستند شعر سيدعلي صالحي را در ذهن ما تكرار كنند (حال همه ما خوب است اما تو باور نكن!)

پي ايراد‌گيري نيستم. دلم مي‌خواهد تمام جشنواره‌هاي فيلم و داستان و موسيقي و… عالي برگزار شود. در آن حالت فرقي هم نمي‌كند نام وزير ارشادش چه باشد و سكان سياست و فرهنگ كشور را كدام جناح و تفكري بچرخاند. چرا كه با چنان نتيجه‌اي، مشخص مي‌شود حال هنر، مردم و ايران عزيز خوب است. حالي كه اگر خوب نباشد، با خنده تصنعي و ريا نمي‌شود خوب نشانش داد. بدتر از آن نمي‌شود خوبش كرد. چرا كه نم‌نم خود ما هم باور مي‌كنيم كه همه‌چيز سر جايش است.

در مراسم اختتاميه چهلمين جشنواره فيلم فجر نشانه‌هايي وجود داشت كه گمانم دركش مي‌تواند به شناخت شرايط واقعي سينماي ايران كمك كند.

تشويق زياد جواد عزتي توسط حاضرين در سالن نشانگر اين است كه چه بخواهيم چه نخواهيم، براي تماشاگران عادي (حتي از نوع مدعوين به اختتاميه حساب شده چهل‌ودوم) سينما روي كاكل ستاره‌هایش مي‌چرخد. ستاره‌هايي كه غيبت‌شان در فيلم‌ها و مراسم اختتاميه از چشم بسياري دور نماند.

شاخص‌ترين هنرمندان نشسته در رديف اول جشنواره (تا جايي كه من ديدم) مجيد انتظامي و احمد نجفي بودند. اولي كه خودش كانديداي بخش موسيقي متن هم بود، برنده هم شد. اين كه مجيد انتظامي استادي قابل احترام است، خالق بهترين موزيك متن فيلم در ايران است و… شكي نيست. اما وقتي در جشنواره‌اي رقابتي يكي از شركت‌كنندگان در صدر مي‌نشيند و قدر بيش تر مي‌بيند چه دليلي مي‌تواند داشته باشد. آيا جايگاه محمود كلاري كمتر از اين هنرمند است. آيا….. جشنواره چهل‌و دوم نشانه‌هاي فراوان ديگري هم دارد كه بخشي از آن به‌دليل بي‌اعتمادي هنرمندان و تماشاگران به نتايجي مي‌رسد كه به نفع سينماي ايران نيست. هر چند كه خود اين بي‌اعتمادي نيز خود نشانه‌اي مهم است. بايد نشانه‌ها را جدي گرفت. اين به نفع همه است.

image_pdfدانلود PDFimage_printپرینت

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.