مراسم تشييع پيكر هوشنگ ابتهاج در مقابل تالار وحدت در تهران در حالي برگزار شد كه پيكر اين شاعر معاصر به زادگاهش رشت منتقل شد تا در خاك گيلان آرام بگيرد.
مراسم تشييع پيكر هوشنگ ابتهاج ۴شهريورماه با خوانش سرود «ايران‌اي سراي اميد» و شعر «ارغوان» با حضور پرشمار طرفداران اين شاعر، پيش از آغاز رسمي مراسم اعلام شده، آغاز شد. آمدن پيكر هوشنگ ابتهاج با خوانش بخشي از شعر ابتهاج «اميد هيچ معجزي ز مرده نيست، زنده باش» و درود بر سايه همراه شد.

در مراسم مقابل تالار وحدت، يلدا ابتهاج، دختر اين شاعر، در بخشي از سخنان خود گفت: خوشحالم كه با همكاري وزارت ارشاد، سفارت ايران و همكاري مردم، اين اتفاق رخ داد و من با برادرانم كيوان و كاوه توانستيم اين مساله را فراهم كنيم كه به وطن برگردد و با مشايعت شما راهي زادگاهش شود. من اين روز را هرگز تصور نداشتم و نمي‌دانستم چه پيش مي‌آيد اما اكنون همه ما اينجا در يك غم شريك هستيم، از جانب خودم به شما تسليت مي‌گويم. اميدوارم كه اين امانت را از ما بپذيريد و در اين خاك حفظش كنيد. درست است كه جسم او به خاك سپرده مي‌شود اما با شعرش در اين سرزمين مي‌ماند. پدر من انسان شريفي بود و تا آخرين لحظه كه حتي در بيمارستان صحبت مي‌كرد تمام فكرش مردم ايران بود و غم و شادي آنها بود و هميشه عشق مردم ايران را در دل داشت. سايه پيامش را با شعرش منتقل كرده و هيچ پيام و حرف اضافه‌اي به غير از آن نگفته است. او با شعرش، مهرش به ايران، فرهنگ و هويت آن را حفظ كرد. امروز ما همه وارث گفته‌هايش هستيم، اميدوارم در شعرش تعمق كنيم و فقط با خواندن، از آن نگذريم.

دختر هوشنگ ابتهاج ادامه داد: پدرم هميشه مي‌گفت كه مي‌خواهم به رشت برگردم، به جايي كه به مردم آن تعلق دارم. او هميشه مي‌گفت مردم آن كسي را كه با صداقت حرف مي‌زند را مي‌فهمند و امروز مردم ايران با هر سليقه‌اي اين سخن او را پاسخ دادند. سايه اگرچه در زندگي خود سختي كشيد اما تلخ نشد و اميد را به ما بخشيد. 

در اين مراسم احمد جلالي، سفير سابق ايران در يونسكو گفت: آقاي كدكني به خاطر تعلقات روحي قادر نبودند در مراسم سخنراني كنند. اما حضورش مايه اميد است، اينكه شاعري هم‌وزن سايه در بزرگداشت و مراسم بدرقه او حضور داشته باشد، خود بركتي است. او با اشاره به آخرين ديدارش با هوشنگ ابتهاج در روزهاي پاياني عمر اين شاعر در بيمارستان، اظهار كرد: تنها چيزي كه باعث شد تا سايه را سرحال كنيم و برق در چشماش بياوريم، شعر بود. شعر سايه در جهان زبان فارسي و فارغ از مرزبندي‌هاي جغرافيايي و سياسي خوانده مي‌شود.  مراسم با پخش سرود «ايران سراي اميد» و با خوانش و همراهي مردم به پايان رسيد.