برچسب: امید مافی

دور از ابهام و ايهام در آن سوي شهر و در ايستگاه راه‌آهن، هر روز زني كه سال‌هاست در آينه پير شده، راس ساعت ۵ عصر آفتابي مي‌شود. زني كه خط‌هاي پيشاني‌اش ارتباط مستقيم به سن و سالش دارد. زني كه سرش را روي شانه باد مي‌گذارد، لام تا كام حرف نمي‌زند و به دوردست خيره مي‌شود تا قطار سريع‌السير […]

تار و كمونچه از صدا افتاده تا جماعتي كوچه به كوچه نعش كارگران خسته جان را بر دوش كشند و مأيوس و بريده و مات تا خانه‌هاي ابدي بدرقه‌شان كنند.حالا ديگر در سوگ معدنچيان ناكام طبس كلمات نيز نياز به دلداري دارند.حالا بايد تمام مرثيه‌نويسان اين سرزمين گرد هم آيند و به وقت معدن، ناسورترين حروف را هجي كرده و […]

نور متحرك لرزان، پاهاي رنجورشان را نمايان مي‌كرد. زنان شاليزار، زنان اميد تنگ در شالي بيكران و آرزوهاي بيكران در خُلق‌هاي تنگ.زير نور متحرك لرزان، سرخي چشم‌هاي‌شان را پنهان كردند تا نفهميم بي‌خوابي‌هاي مدام چه بر سرشان آورده. لبخند در پهناي صورت‌شان ماسيده بود و با پلك‌هايي كه سنگيني مي‌كردند به دوردست خيره شده بودند.ناگهان اما زدند زير آواز و […]

پيشخدمت برناي كافه‌هاي شبانگاهي اونتاريو پشت پلك‌هاي زندگي آشيانه‌اي براي خود ساخت، وقتي در بستر حضيض عزيز شد و با روايت‌هاي بدون تكلف و پيچيدگي به امپراتور استوري در جغرافياي امريكاي شمالي بدل شد. جهان پريشان‌تر از گيسوان بانويي زلال‌تر از آينه نبود و او خوب مي‌دانست چگونه بايد در قامت غريق‌ترين غريق جهان، واژه‌ها را رج بزند و با […]

خدا خدا كرده بود امسال روز مادر از ره نرسد.زير لب به خودش تلنگر زده بود كه كاش معجزي، اعجازي، اجازه‌اي، چيزي، مادر را به زمانِ مألوف برگرداند و آن آشيانه خاموش و بي‌روزن را براي يك روز لااقل روشن كند.  دعاي او اما كارگر نيفتاد و در سالي كه از فراواني خبري نبود و لئامتِ آرزوها، كرامتِ جُنبندگان را […]